8. Napisz od serca do mnie list Lecz - proszę - nie wysyłaj go nigdy W szufladzie zamknij go na klucz Niech czeka wciąż lepszych dni

05.02.2015r. Kraków

Wracała ze spaceru z psami, gdy pod blokiem zauważyła samochód Przemka. Nie spodziewała się go tutaj. Po tamtym poniedziałku coś w niej pękło. Za każdym razem, gdy o nim myślała, ciepło rozlewało się w jej wnętrzu. Nie mogła pozwolić sobie na to uczucie, jeszcze nie. Wpuszczając Maję do mieszkania usłyszała śmiech jej mężczyzn. Rozmawiali o zbliżającej się lidze. Stanęła w progu kuchni i obserwowała, jak Przemek tłumaczy jej bratu zasady jakiegoś turnieju. nie zauważyli jej. Był taki naturalny w tym wszystkim. Ani troszkę nie przypominał chłopaka, którego poznała kilka miesięcy temu. 

-Nie chciałabym przeszkadzać, ale zdaje się, że ty drogi starszy bracie, musisz już wychodzić do pracy - uśmiechnęła się i wpuściła Maję do kuchni, a ta od razu wskoczyła Przemkowi na kolana. 

-Ja tylko zabawiam twojego gościa - odparł i odstawił kubek do zmywarki. - Dlaczego ona tak nie reaguje na mnie?

-Bo woli niegrzecznych chłopców, jak jej pani - Miśka puściła oko Przemkowi. 

-Nie przeszkadzam już. - zaczął zbierać swoje rzeczy. - Ale pamiętajcie, nie chciałbym jeszcze zostać wujkiem. Pa. 

-Co ty tu robisz? - zapytała całując chłopaka. 

-Stęskniłem się za Mają. - odparł i pogłaskał psa. - Nie mogę wytrzymać, gdy nie mam cię w pobliżu. Musiałem cię zobaczyć, choć na moment.

-Więc łączy nas jeszcze jedno. - odparł trzymając ją w swoich ramionach. - Tak, jak ja uwielbiasz Stare Dobre Małżeństwo. -pokiwała głową.
-A znasz to? - zapytała siadając po turecku odziana jedynie w jego koszulę. - "Napisz od serca do mnie list  Lecz - proszę - nie wysyłaj go nigdy  W szufladzie zamknij go na klucz  Niech czeka wciąż lepszych dni" - zaśpiewała.
-Znam i wiem, co jest od tego lepsze - uniósł brew i zaśmiał się pod nosem.
-Co ty ze mną robisz? - zapytała cicho i złożyła pocałunek na jego ustach.
-Zamieszkaj ze mną. - spojrzał jej w oczy. - To na ciebie czekałem całe moje życie. Dla ciebie i tylko dla ciebie mogę się zmienić. Mogę z tym skończyć, Miśka.
-Nie wiesz, co mówisz. - wstała i podeszła do okna. - Nie znamy się. Ja mam tu pracę, ty masz te swoje stare zwyczaje.
-Nie proponuje ci ślubu. -objął ją w talii. - Jeśli chcesz, ja mogę zamieszkać tutaj i codziennie do ciebie wracać.
-Oszalałeś.
-Nie. Odnalazłem sens swojego istnienia. - odwrócił ją twarzą do siebie. - Nie wiem, kto zranił ciebie, ale wiem, kogo ja zraniłem.
-Na co umarła Ania? - zapytała cicho. - Jeśli nie chcesz, nie musisz mówić.
-Zrobię nam kawy, a potem wszystko ci opowiem.

-Mieliśmy po siedemnaście lat, gdy się poznaliśmy. Chodziliśmy do jednej szkoły. Była w klasie równoległej do mojej. Spotkaliśmy się, gdzieś na imprezie i tak zostaliśmy razem. Moi rodzice bardzo ją lubili, a ja dzięki niej miałem motywacje, żeby grać. Po maturze zamieszkaliśmy razem. A mi przestała wystarczać. Zacząłem ją zdradzać. Panienki na jedną noc, każdej nocy inna. Nigdy ta sama dwa razy. Ale zawsze do niej wracałem. Aż do tamtego razu. Wybaczała. Wiedziała i akceptowała mnie takim, jakim byłem. Tamta znalazła się w moim łóżku, w moim mieszkaniu. W pościeli, w której poprzedniej nocy... Wyszła. Rozumiesz? Po prostu wyszła z mieszkania. Rano zadzwonili z policji. Pijana wjechała pod tira. Zmarła na miejscu. Zabiłem ją. Zabiłem jedyną kobietę, którą kiedykolwiek kochałem. Resztę już znasz. - popatrzył na Michalinę zapłakanymi oczami. A ta podeszła tylko i mocno tuliła go do siebie.
-Ciiiii. To nie twoja wina. -z każdym jego kolejnym słowem pękało jej serce. - Przemuś.
-Będzie lepiej jeśli już pójdę.
-Nigdzie dzisiaj nie pójdziesz. - spojrzała na niego. - Zostaniesz ze mną. A jutro pomożesz mi się spakować. Przecież już ci mówiłam, że będę ostatnia.

*******

Witajcie,

teraz wiecie już wszystko. U mnie chyba nie może być normalnie. No nie może.
Do następnego ;)